چکیده

دنیا شاهد رشد چشمگیر در زمینه اینترنت اشیاء (IoT)، فناوری‌ها و برنامه‌های مرتبط با آن بوده است. این فناوری نوظهور، راه حل‌هایی برای چندین برنامه موجود و آینده را ارائه می‌دهد. این اشیاء هوشمند با «هویت» خود می‌توانند برای برنامه‌های گوناگون به تعداد زیادی در شبکه ارتباط برقرار کنند. مناطق جغرافیایی مختلف با سطوح مختلف حسگرهای IoT پوشانده شده‌اند. برای یک پوشش گسترده‌تر و جهانی، جایی که پیچیدگی‌های زمین‌شناسی بسیار بالا و دسترسی دشوار است، پلتفرم‌های مبتنی بر فضا بسیار مفید هستند. این تحقیق برخی از کارها در زمینه استفاده از فناوری‌های ارتباطات ماهواره‌ای برای اینترنت اشیاء (SIoT) در برنامه‌های حساس بررسی می‌کند.

تمرکز بررسی بر نقش فناوری‌های ارتباطات ماهواره‌ای در امکان ارتباط دستگاه‌های IoT در محیط‌های گوناگون و چالش‌برانگیز است. مزایای ماهواره‌های مدار نزدیک به زمین (LEO) نسبت به ماهواره‌های مدار زمین‌متمایز (GEO) در زمینه برنامه‌های IoT بحث شده است. تحقیق بر استفاده از فناوری‌های پیشرفته ارتباطات ماهواره‌ای تاکید دارد تا قابلیت‌های SIoT را در شرایطی که پوشش زمین محدود است، افزایش دهد.  مزایای ماهواره‌های LEO، از جمله افزایش قابلیت اعتماد، به مقایسه با ماهواره‌های GEO مورد بررسی قرار می‌گیرد، با تاکید ویژه بر تأثیر آنها در عملکرد برنامه‌های IoT. به علاوه، تحقیق به بررسی ادغام فناوری‌های پیشرفته ارتباطات ماهواره‌ای با شبکه‌های زمینی برای ایجاد زیرساخت هجیانی برای ارتباط قوی و کارآمد در اکوسیستم IoT می‌پردازد. چندین برنامه، از برنامه‌های بحرانی تا نظامی، مورد بررسی قرار می‌گیرند تا سازگاری فناوری‌های ارتباطات ماهواره‌ای در تأمین نیازهای خاص ارتقاء یابد. بررسی همچنین بر اهمیت در نظر گرفتن پلتفرم‌های مبتنی بر فضا به عنوان اجزاء اساسی در توسعه راه‌حل‌های جامع برای ارتباط جهانی IoT تأکید می‌کند. Top of Form