شبکه‌های پلیمر دسته ای از مواد با ساختاری شبکه ای هستند که به طور گسترده از کالاهای مصرفی تا مواد زیست پزشکی کاربرد دارند. ​ شبکه‌های پلیمری ساختارهایی هستند که به وسیله پیوندهای فیزیکی یا شیمیایی بین مولکول‌های بزرگ ساخته می‌شوند تا با جهت گیری فضایی بتوانند ساختارهای نفوذ کننده را ایجاد کنند که کاربردهای گسترده ای دارند، از تایرهای لاستیکی گرفته تا مواد پزشکی، ابر جاذب‌ها و مواد اولیه در بسیاری از غذاها، شبکه‌های پلیمری و ژل‌ها از پرکاربردترین آنها هستند علاوه بر کاربردهای موجود، آن‌ها به عنوان مواد الکترونیکی آلی، عملگرهای نرم، دستگاه‌های انتقال دارو، ماتریس‌های مهندسی بافت و مواد هوشمند یا حسگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. ​

شبکه های پلیمری، خواص مفید مکانیکی و دینامیکی خود را دارند و پاسخ دهی آن‌ها به میدان های الکتریکی، گرمایی و محرک های شیمیایی از مشخصه های اصلی آنها است. علیرغم کاربردهای فراوان و یک قرن فعالیت تحقیقاتی بر روی این مواد، هنوز ساختار نهایی و خواص مواد در شبکه‌های پلیمری به طور کامل درک نشده است، ​که این امر منجر به چالش‌های کلاسیکی متعددی در شیمی فیزیک ژل ها می‌شود. اساسا، هنوز پیش‌بینی کمی پاسخ مکانیکی شبکه پلیمری براساس طراحی شیمیایی آن، بخاطر محدودیت توانایی ما در درک و مشخصه یابی نانوساختارهای ژل‌ها امکان پذیر نیست. در این مقاله، رویکردهای نظری و تجربی اخیر برای مطالعه شیمی فیزیکی شبکه‌های پلیمری مطرح شده است. درک نویسندگان از تاثیر نقص‌های مولکولی بر توپولوژی و کشش شبکه‌های پلی مر مورد بحث قرار گرفته است. با ترکیب سیستماتیک اثرات مرتبه‌های مختلف ساختار حلقه، تئوری گراف جنبشی و تئوری شبکه الاستیک واقعی توسعه داده شده است که طراحی شیمیایی، توپولوژی شبکه و خواص مکانیکی ژل را به هم ارتباط می‌دهد. این نظریه‌ها نشان می‌دهند که تطابق خوبی با داده‌های تجربی اخیر بدون هیچ گونه پارامتر فیت کننده ای وجود دارد.